Ik doe niet meer mee. Hoe zit dat met jou?

Hoe ga jij vandaag?
Ik heb een krijg de rambam-dag. En die was hard nodig:

2,5^e week mocht ik mijn kinderen niet zien.

2,5e week! Want hun vader was ziek. En zij waren net bij hem tijdens hun papadagen.
 
Was het griep? Of Corona? We wisten het niet. Maar we wisten wel dat het huis hermetisch op slot ging. Voor het geval dat. Thuisisolatie dus. Met mijn kinderen aan de verkeerde kant van het raam.
 
God, wat hebben we lopen huilen in die weken. Via het raam. Via videobellen. Via de telefoon. Wat misten we elkaar! Juist nu, nu de wereld raar is geworden. En helemaal ondersteboven staat.
 
Het moment dat ik ze -na 2,5^e week- weer in mijn armen kon sluiten was zo heerlijk! Eindelijk voelde ik me weer heel. Compleet. En zo gelukkig! Ondanks die ondersteboven-wereld. Nu kan ik weer voor ze zorgen. Ze knuffelen. Hun tranen drogen.

E i n d e l ij k !!
 
We zijn nu slechts 1 week verder, en ik voel me een uitgeknepen dweil! Volledig afgemat! Kapot!

Het kostte me maar 1 week om een volledig afgematte en doorgedraaide moeder/thuisjuf/wijnslurper te worden. OMG!

Mijn lieve kinderen met autisme trekken deze nieuwe wereld amper.
Alles is immers anders. Alles!
 
Dat levert honderden openstaande mappen op.
Allemaal referentiekaders die niet meer kloppen.
Prikkels die kneiterhard binnenkomen in een toch al veel te vol hoofd.
Basisveiligheid die door alle veranderingen volledig aan diggelen ligt.
Met als gevolg… ontploffingen van wanhoop, overprikkeling en onzekerheid. 

Het is een uitputtingsslag.

Voor hen.
En voor ons als ouders ook!
 
School is geen school meer. Thuis geen thuis. Les krijgen betekent zelf een opdracht lezen en uitvoeren. Uitleg krijg je niet meer, dat moeten je ouders doen. Of krijg je via de mail. Als je daarom hebt gevraagd. Maar dan wel pas om 19 uur ‘s avonds achteraf.
Dus weer een map die open blijft staan op de achtergrond.
 
Juf is digitaal geworden. En pap en mama spelen nou schooltje.
Maar ze zijn papa en mama! Geen juf of meneer!
Dat mixt helemaal niet in dat autisme hoofd.
 
Net als school aan de keukentafel in plaats van in het klaslokaal.
Net als geen klasgenoten meer kunnen zien.
Net als niet meer buiten kunnen spelen, niet meer kunnen sporten, niet meer naar de fysio, niet meer op bezoek bij opa of oma.

De wereld ligt ondersteboven, en mijn kinderen dus ook.

En echt, na 5 dagen ontploffingen, structuren maken, meeveren, geduld bewaren, uitleg geven, nog meer uitleg geven, nog meer duidelijkheid proberen te scheppen, nog een betere structuur proberen te vinden, nog meer rust in te lassen, weer een ontploffing incasserend, buig ik mijn hoofd en druppen de tranen tussen mijn vingers door.
 
Ik weet het niet meer. Ik doe het niet meer.
 
Sodemieter op! Denk ik. Bekijk het allemaal maar. IK DOE NIET MEER MEE!
 
Ik voel me een doorgedraaide niksnut. Zo een die precies weet hoe ze haar volwassen werk moet doen.  Maar die -binnen slechts 5 (!!! what the hell!!!!) dagen- volledig vastloopt bij het geven van thuisonderwijs aan haar twee kinderen met autisme.
 
Ik doe niet meer mee vandaag. Ik neem een glas wijn en roep hard HOUDOE! Krijg maar de RAMBAM !! https://www.facebook.com/100002281858655/videos/2815401175212583
 
Ik ben er even helemaal klaar mee.
 
Met die stinkende takke Corona en dat thuisonderwijs-wat-eigenlijk-over-de-schutting-kieperen-van-huiswerk-is!  (Waar blijven de videoklasjes????)
 
“Ik ben niet in de wieg gelegd voor thuisjuf. Dat wist ik al, vandaar geen PABO vroeger, weet je nog?”  Bries ik tegen mijn denkbeeldige zelf.

• Altijd heeft zij de rol van een oermoeder-achtige die engelengeduld heeft voor haar kinderen, altijd binnen no time tranen weet te drogen, geweldige adviezen heeft voor haar puberkinderen die haar natuurlijk wel altijd alles vertellen. Die dus. En nu is ze f*ck!ng &@!?&@ ook nog een voorbeeldige thuisjuf natuurlijk. Zij wel. God wat haat ik haar, die denkbeeldige perfecte mij die niet bestaat!!

Proost jongens en meiden. Ik hoop dat het jullie vandaag beter afging.
 
En zoals mijn moeder altijd zei: Morgen begin je gewoon weer overnieuw met een verse dag.
 
Mag jij er ook even doorheen zitten {relation.firstName}? Het even allemaal laten voor wat het is? Even niet meedoen met die vergaderagenda die tegenwoordig gewoon wordt vervangen door video-overleggen? Net zoveel en lang als normale vergaderingen duren? Wie bedenkt dat? De wereld is anders. Ons werk dus ook!

Ik gun jou ook een Krijg-de-rambam-dag, als je die nodig hebt.

Wees maar lief voor jezelf.
Morgen is er weer een nieuwe dag!
 
Liefs,
Marijke